پیام کوتاه در یک دقیقه

نمی تونم کتمان کنم چقدر sms برام جذابه. جدا از اینکه sms پیامی موجزه و یک کپسول 100-150 کاراکتری از [انواع] نشانه هاست ، در عین حال در تضاد با متافیزیک حضور و اون فرهنگ Phallogocentric (نرینه - کلام محور) هست که دریدا ازش صحبت می کنه.

sms می تونه یک هدیه پنداشته بشه. رولان بارت میگه اتفاقا محتوای هدیه خیلی هم حایز اهمیت نیست. sms از خصوصیاتی که بارت در مورد هدیه میگه پیشی میگیره. چون هدیه ی بارت بسته بندی شده و قابل لمسه; و لمس شدنش توسط معشوقه که لذت بخشه، ولی sms نه بسته بندی میشه و نه لمس میشه. نگاه کردن معشوق به sms هست که لذت آفرین میشه. به علاوه sms متنه و متن لذت بخش. sms چیزیه بین سکوت و نجوا.

به نظرم واژه ی "پیامک" با اون کاف تصغیرش بدترین نامی هست که میشه برای این پیام های [به ظاهر] کوتاه در نظر گرفت. راستی الان یک سری تفاوت بین sms و هدیه یا نامه به ذهنم خطور کرد که sms رو خیلی جذاب تر میکنه. مثلا در مورد کار نویسنده روی پیام و ارزش افزوده و خاصیت Delivery و غیره. حالا فرصت ندارم اینایی که تو فکرمه رو تشریح کنم ولی یکیش خیلی جالبه! خودتون این تفاوت رو کشف کنید! :-)

پیامک اخلاقی : sms خوبه، sms بازی نه.